Tahmin edebilsem de, tam bir karşılığını bulamıyorum insanların zihninde kendimin.
Onların zihinleriyle bir bütün olup, kendimi görmeyi diliyorum; ütopyaları düşlüyorum.
Garip olan ne biliyor musunuz?
Ben kendimin sıradanlığından sıkılmışken,
Herkesleşmiş çehremin yorgunluğundan bu denli tükeniyorken;
“Diğer” olan herkesin hayretle beni izlemeleri.
Kimisi nefretle, kimisi şaşkınlıkla bakıyor.
Mavi saçlı, cinsiyet ifadesi androjen olan, piercingli bir genderqueer taşranın sokaklarında; bez çantasıyla.
Saçlarım mavi olmadığında,
Piercinglerim çıktığında,
Saç modelim tekdüzeleştiğinde,
İşte o zaman kendimi farklı hissediyorum.
Utanıyorum insan içine çıkmaya.
Asıl o zaman tüm bakışlar batıyor,
Çünkü ben de kendime yabancılaşıyorum…
Cevabını bildiğim bir soru beliriyor aklımda,
Ucubelik dediğimiz öznenin kendisinde midir?
Özneye atfeden zihniyetlerde midir?
